We staan oog in oog met een roedel honden. Tanden bloot, grommend komen ze op ons af. Mijn vochtige handpalmen zoeken grip aan mijn stuur. Ben ik sneller op de fiets dan deze honden? Onze gids lijkt het allemaal doodnormaal te vinden. Maar ik ga echt niet langs deze honden fietsen. Prima, hij haalt zijn schouders op en dendert op zijn mountainbike het hoge gras in, van de fietsroute af. Mijn kinderen twijfelen geen seconde en volgen hem. Ik haal diep adem en trap dan achter hen aan.
Fietsen in Val di Sole
De dag begon stralend, veel belovende blauwe lucht, maar nog het frisse gevoel van de bergen na een regenbui. We zijn op vakantie in het Italiaanse Val di Sole. Deze regio in Trentino voelt een beetje als Oostenrijk. Dat komt waarschijnlijk omdat dit gebied tot de eerste Wereldoorlog bij Oostenrijk hoorde. Maar vandaag ontdekken we dat sommige dingen heel anders zijn dan in Oostenrijk, zoals de fietsroute die we door de bergen maken.
Op pad met een gids
Dit is echt niet onze eerst keer mountainbiken. Of eigenlijk mountain e-biken, want de kinderen vinden het zonder elektrische fiets allang niet leuk meer. Vandaag gaan we op pad met Luca, van fietsschool Promescaiol. Hij heeft deze fietsroute eigenhandig aangelegd en nu mogen wij hem als eerste, met hem, fietsen.
We rijden met de auto naar het startpunt bij Malga Stabli (alle berghutten heten hier Malga) en van een snelle espresso aan de bar (we zijn tenslotte in Italië) begint het fietsen. Terwijl Luca uitlegt hoe de mountainbikes werken, gaan onze kinderen er in standje Turbo vandoor. Ik wil er eigenlijk direct achteraan, maar ik hou me in. Het zijn tieners, ze willen niet continue hun beschermende moeder meer op hun hielen. Dus fiets ik met Luca langzaam achteraan tot de kinderen ergens op een splitsing staan te wachten. Waar moeten we heen? Geen idee, daarvoor hebben we een gids bij ons.
Bergtoppen en lekker eten
Het eerste stuk van de route is duidelijk net aangelegd: een vers afgegraven pad vol keien slingert langs de berghelling. Het voelt een beetje als downhill biken, maar dan zonder de steile afdalingen. Onze fietsen denderen over de losliggende keien en het vers afgegraven zand. Daarna volgt een glooiend stuk met afwisselend klimmen en dalen. We beginnen net lekker in het ritme te komen als we oog in oog staan met een roedel honden. Waakhonden.
Mijn jongste zoon en ik zijn onlangs beide gebeten door een hond. Mijn zoon een paar weken terug, ik een paar jaar terug. Maar de herinnering staat nog vers in mijn geheugen evenals de hechtingen in mijn bil, dus ik schrik me een ongeluk. We nemen een flinke omweg om ver bij de honden uit de buurt te blijven. Waarschijnlijk iets wat helemaal niet nodig is, maar waar ik verder niet achter wil komen.
De hele situatie maakt ons hongerig. Gelukkig weet Luca wel een goed restaurant op de route.
Geen pizza, geen schnitzel
En of het een goed restaurant is. Het eten hier, in Trentino is sowieso erg verrassend. Qua stijl zit het een beetje tussen Oostenrijk en Italië in. We zien weinig pizza, maar wel pasta, paddenstoelen en volle vette vleesgerechten en knödels. Voor mij is het even puzzelen: geen granen. De serveerster kijkt even verbaasd als ik vraag om ragú zonder pasta, maar even later verschijnt er een perfect opgemaakt bord met salade en de geurige saus. De eerste hap doet me beseffen hoe goed eten kan smaken na een flinke inspanning. Dit is genieten.
Naar de top
De tweede helft bestaat uit een stuk klimmen naar een bergtop. Al tijdens het fietsen genieten we van het eindeloze uitzicht. Bergtoppen achter bergtoppen zover als we kunnen kijken. Na een selfie op de top, begint de route omlaag. Nu is het wel een beetje als downhill biken, maar dan zonder alle bescherming. De kinderen zijn eerst voorzichtig, maar na een paar scherpe bochten zie ik hun houding veranderen. Meer vertrouwen, meer snelheid. Tegen de tijd dat we op het asfalt komen, vliegen ze bijna. Dit voelt als een vrije val, maar dan veilig.
Wat een dag!
Terug bij de fietsschool leveren we de fietsen in. Mijn benen voelen zwaar, maar in mijn hoofd gonst nog steeds de energie van de dag. We laten ons in de stoelen van de bar zakken en proosten met een koud drankje. Net op dat moment horen we de eerste regendruppels tikken op het zonnescherm. Onze timing kon niet beter. Het was een dag vol adrenaline, maar het zit erop en heeft ons, als gezin, een stukje dichter bij elkaar gebracht. We hebben emoties gedeeld en nieuwe ervaring opgedaan. Maar voor die hondenangst moet ik echt nog een keer in therapie.
Praktische informatie om te fietsen in Val di Sole
Wil je zelf fietsen in Val di Sole? Fietsschol Promescaiol in Mazzana heeft een overzicht van verschillende routes. Met de QR code op de fiets, kan je de routes op je telefoon laden. Begin makkelijk, of begin met een gids.
