Vanmorgen werd ik voor het eerst in drie maanden wakker in de wetenschap dat mijn lichaam gezond is. Drie maanden twijfel, zorgen en onzekerheid en nu deze verlossing. Het was een moment om te vieren. Het liefst had ik een skitocht gemaakt. Met mijn toerski’s een bergbeklimmen voor de zon opkomt en een glijdende aftocht. Maar omdat ik (nog) niet genoeg vertrouwen bezit om zo’n toch alleen te ondernemen, werd het een wandeling. Een wandeling naar mijn favorieten plek die te voet vanaf huis bereikbaar is.
Mijn viering van gezondheid
Ik pakte een kleine wandelrugzak met een een thermosfles, mijn telefoon en koptelefoon met favoriete muziek en ik vertrok nog voordat de zon zichtbaar was. Ik wandelde, huppelde, danste 1,5 uur tot ik bij ‘mijn’ plek was. Een kloof waar ik op de warmste zomerdagen onder een waterval kom om af te koelen.
Zelfs op de warmste zomerdagen is het water hier ijskoud en vergt het betreden van het water grote moed en mentale kracht. Maar nu, tussen de smeltende sneeuw, vroeg ik iets heel anders van mijzelf. Ik was bang maar ook opgewonden.
Het wilde het vertrouwen in mijn lichaam terug. Het had nooit weg mogen zijn. Alle twijfels waren tekenen van mentale zwakte, niet van lichamelijke zwakte. Ik veroordeelde mijzelf omdat ik mentaal mijn lichaam in de steek had gelaten. Ik had getwijfeld aan haar kracht, aan het zelfhelende vermogen. En daar stond ik, koud, gezond en krachtig oog in oog met het ijskoude stromende water. Mentaal was dit een horde, maar mijn lichaam kon dit aan. Althans, dat vertelde ik mijzelf.
Terug naar de natuur
Langzaam kleedde ik me uit. Gedeeltelijk. Langzaam liep ik naar het water.. .rillend.
Snel ging ik het water in. Een schreeuw ontsnapte. Van schrik, van kou. Mijn impuls was om zo snel mogelijk eruit te gaan, een streepje zon op te vangen, die nu vast, hierboven, buiten de kloof voelbaar zou zijn. Maar ik bleef. Twee lange minuten bleef ik in het water. En elke seconde voelde als een overwinning. Als een erkenning voor mijn lichaam. Voor mijn kracht, mijn gezondheid, mijn veerkracht.
Na twee minuten kwam ik eruit. Koud. Bibberend. Maar ook zacht en dankbaar.
Gulzig dronk ik mijn hete thee. En weer ontsnapte er een kreet. Maar dit keer van overwinning van kracht en euforie. Drie maanden angst waren overwonnen. Drie maanden onzekerheid en twijfel in één keer weg. Wat bleef was dankbaarheid en ontzag voor mijn lichaam. Voor mezelf.
Met mijn neus op de feiten
Waarom ik dit vertel? Omdat we allemaal op momenten worden geconfronteerd met onze twijfels. Met dreigende ziektes, afnemende gezondheid, pijn. Onverwachte veranderingen, een slechte scan of de uitslag van een bloedtest.
Op deze momenten worden we teruggeworpen op het meest primaire: overleven. Opeens weten we dat gezondheid het enige is wat telt, het enige is waar we ons druk over zouden moeten maken en het enige wat we echt prioriteit zouden moeten geven.
Maar na een tijdje verdwijnt dit gevoel na de achtergrond en nemen we onze gezondheid voor lief. We zien de buik die meer strak is, de borsten die niet de juiste vorm meer hebben, de rimpels op het voorhoofd of hangende oogleden en striae op bovenbenen. We worden kritisch en vergeten te waarderen wat we hebben.
Hoe lief ben jij voor jezelf?
Maar vandaag besef ik me weer wat er is om dankbaar voor te zijn. En ik hoop dat ik dit gevoel met je kan delen. Al is het maar een beetje. Je lichaam kan zoveel meer dan je denkt. De grootste beperking is mentaal. Dus ik hoop dat dit bericht jou bereikt als je dit nodig hebt.
Doe één ding vandaag om je lichaam of gezondheid te vieren. Maak een wandeling, dans op je favoriete muziek, ga in bad (als dat jou ding is), bak een taart of ren tot je niet meer kan. Het maakt niet uit, als je maar weer even voelt hoe bijzonder je gezondheid eigenlijk is.
En mocht het juist nu tegenzitten in jouw gezondheid? Weet dan dat je niet alleen bent. Er zijn zoveel mensen met twijfels, angst (en hoop) en ik hoop dat daar binnenkort ook over gepraat mag worden. Dat het normaal wordt om dat te delen. En ik hoop dat je snel goed nieuws mag ontvangen. Hoe dan ook, vergeet niet hoe (veer)krachtig je bent.
