Vind je dat niet eng, als vrouw alleen wandelen? Is dat niet ongezellig, vier dagen alleen op pad? En wat nou als er iets gebeurd? Dit zijn de vragen die ik het vaakst krijg, als ik vertel dat ik een paar dagen alleen ga wandelen. De laatste keer was alweer twee jaar geleden, toen ik de Wandertrilogie in de Duitse Allgäu liep. Daarbij sliep ik steeds in hetzelfde hotel. Dit jaar wilde ik graag onderweg slapen, in berghutten, om zo steeds verder van de bewoonde wereld te raken. Of dat eng, ongezellig en gevaarlijk was? Nou, niet bepaald. Of ik het weer zou doen? Ik maak op dit moment een plan om de hele Salzburger Almenweg, 25 etappes alleen te wandelen. In dit artikel vertel ik je graag over mijn ervaring op de Salzburger Almenweg.
Kleine voetnoot over mijn huttentocht op de Salzburger Almenweg
Ik maakte deze huttentocht in samenwerking met de Salzburger Almenweg. Dat houdt in dat zij mijn accommodaties boekten en ik alleen maar hoefde te wandelen. Wil je dat ook? Dan kan dat je kan via deze website een compleet pakket boeken. Maar dat hoeft niet, je kan namelijk ook heel makkelijk hier zelf een route plannen en de hutten onderweg boeken.
TIP: boek bij voorkeur een ALM in plaats van een HUT. Een alm is een boerenbedrijf, waar je de lekkerste huisgemaakte producten geserveerd krijgt. Een hut is dat doorgaans niet.
Start vanuit een luxe hotel in Grossarl
Voor de dag van aankomst is er een luxe hotel in Grossarl voor mij geboekt, hotel Tauernhof. Nu was ik eigenlijk van plan deze dagen vrij basic door te komen, midden in de natuur, maar ik besluit te genieten van de luxe en duik na aankomst de wellness in. Buiten in de zon met mijn boek, zwetend in de sauna en daarna genietend van een 5-gangen diner. Ik zie het als voorbereiding voor de komende dagen. ’s Morgens sta ik vroeg op om mij tegoed te doen aan het uitgebreide ontbijt, nu kom ik de komende dage wel door. Mijn auto breng ik naar het eindpunt van mijn wandeling: de Hallmoosalm in Huttschlag. Vanaf daar neem ik een wandeltaxi terug naar de Sauerkaralm en begin te wandelen naar de Ellmaualm.
Deel van etappe 13: Saukaralm – Loosbühelalm
Lunch op de Ellmaualm (waar je ook kan overnachten) is een feest. Ik eet een käsejausen (groot bord met verschillende soorten kaas) en yoghurt. De yoghurt is geel gekleurd van de vele bloemen of het snelgroeiende gras wat de koeien hier eten. Na de lunch neem ik een afbuiging van de Almenweg naar een bergtop, Gründegg. Deze omweg kost mij anderhalf uur extra, maar is ontzettend de moeite waard. Ik wandel helemaal alleen, ik kom niemand tegen en het uitzicht boven is prachtig. Daarna wandel ik in twee uur naar de Loosbühelalm.
Een bijzondere plek om te overnachten op de Salzburger Almenweg
Bij de Loosbühelalm wacht een prachtige zonsondergang. Hier overnachten is luxe voor een huttentocht. Op mijn kamer liggen schone handdoeken en beddengoed. De douche is vrij, warm en onbeperkt. Ik verschijn een paar minuten later fris voor het avondeten: schweinebraten. Ik ben blij dat ik sinds een maand niet meer vegetarische ben, al eet ik voornamelijk aardappels en wortelen. Het smaakt uitstekend. Wanneer de zon onder is, ga is al snel naar bed. Beneden wordt nog schnapps gedronken en gesprekken gevoerd. Maar ik wil in deze hut nog even het wifi en de stroom gebruiken om online kaarten en wandelroutes te downloaden. Dat gaat toch net wat lekkerder, dan alleen op papier.
Etappe 12: Loosbühelalm naar Tappenkarseehütte via Draugstein
Ik vertrek om 09.00 uur van de Loosbühelalm en ben 30 minuten later bij de Filzmoosalm, voor dit stuk had ik een uur gerekend. Ik heb dus mooi de tijd om de alm te bekijken. Ik bestel een karnemelk en wandel verder. Hier ga ik de mist in, ik lees mijn kaart verkeerd en wandel 20 minuten in de verkeerde richting. Ja, alleen wandelen heeft zo zijn nadelen. Ik wandel terug naar de alm en vanaf daar de juiste richting uit. Niet veel later kom ik aan bij Draugstein.
Uitdagende etappe uitbreiding: Draugstein
Het leuke aan de Salzburger Almenweg is dat je de etappes op vele manieren kan uitbreiden. Op de etappe van vandaag kan dat met de beklimmen van Draugstein. Deze heb ik dus gisteren al aan mijn route toegevoegd. Wel met de opmerking vooraf even het weer en mijn conditie te checken, want deze route is zwart en ik ben alleen. Ik twijfel, zwarte route, hoge berg, twee uur omlopen, knorrende maag. Kan ik dit wel? Maar ja, ik wil die top op. Toppen trekken mij aan als magneten. Ik wil het uitzicht ervaren. En dus begin ik te klimmen. Het is leuk! Ik kom een trailrunner tegen die ik tussen de 60 en 70 jaar schat die mij vol energie inhaalt. We maken een praatje en hij is onder de indruk dat ik dit, als vlaklander, alleen onderneem. Ik neem het compliment dankbaar in ontvangst en zeg maar niet dat ik al 6 jaren in Oostenrijk woon. Mijn zelfvertrouwen kan op dit moment wel een boost gebruiken.
Eenmaal op de top neem ik een pauze. Het uitzicht is fenomenaal! Het laatste deel van de klim was spannend, maar dit is het waard. Ik eet een appel, drink een halve liter water en schrijf een iets te sentimenteel verhaal in het Gipfelbuch. En dan begint de afdaling, steil omlaag. Zo met mijn blik richting het dal ben ik bij elke stap bang om te vallen. Eenmaal beneden ben ik trots op mezelf en besluit ik nog een stuk om te lopen naar de Draugsteinalm om mezelf op een goede lunch te trakteren.
Draugsteinalm: niet te missen voor foodies
Twijfel onderweg. Nog meer omlopen? Zou ik dat wel doen? Wat als ik niet op tijd bij de hut kom? Straks geven ze mijn bed nog weg. Maar beloofd is beloofd, ook al betreft het een belofte aan mijzelf en dus loop ik om naar de Draugsteinalm (ongeveer 40 minuten omlopen, heen en terug). Dat dit de juiste beslissing is, blijkt al snel. Ik krijg hier de lekkerste kazen die ik ooit heb mogen proeven.
Vooral de sauerkäse is een ware traktatie.
Het uitzicht is heerlijk en als ik een half uur later weer vertrek ben ik vol frisse moed en energie. Nog maar twee uur tot mijn eindbestemming.
Overnachten aan de Tappenkarsee
De Tappenkarsee kende ik al. We zijn hier vaker gekomen via Kleinarl. Nu kom ik echter vanaf de andere kant aan bij de Tappenkarsee en is het eerste uitzicht van bovenaf. Wat een plaatje! Dit voelt echt als een beloning. Het laatste uur wandel ik met continue uitzicht op het meer, tot ik bij de Tappenkarseehütte aankom. Ik besluit deze warme dag af te sluiten met een duik in het meer. Omdat er veel mensen zijn, houd ik mijn ondergoed aan. De perfecte afsluiting van deze dag heb ik hier, in het ijskoude water.
Ik slaap deze avond in een ‘lager’. In totaal kunnen er 7 personen in deze kamer slapen. Maar ik slaap alleen. Mijn donzen slaapzak komt hier goed van pas, want beddengoed en handdoeken zijn hier niet. Vandaag geen huisgemaakte producten, maar een kaart die met elke bestelling kleiner wordt. Dit is op, dat is op. Ik besluit wat kaas en spek te eten, verder zijn er alleen nog zoete gerechten over. Gelukkig heb ik een uitgebreide lunch gegeten en kan ik zo prima slapen. ’s Nachts ben ik dankbaar voor mijn donzen slaapzak, want zo warm als het overdag voelde, door de wind koelt het hier ’s nachts behoorlijk af.
Etappe 11: Tappenkarseehütte naar Hüttschlag
En dan is het alweer tijd voor mijn laatste etappe. Bij de Tappenkarsee wordt het ontbijt uitgeserveerd. Iedereen krijgt een bord met vleeswaren, brood en een beetje kaas. Ik eet wat van de kaas en vertrek zo snel mogelijk (nog voor 8 uur). Het eerste uur maak ik zo’n 400 hoogtemeters door hoog gras, met vele stroompjes water. Ik ben 20 minuten onderweg als een dikke slang rakelings mijn pad kruist. Slangen in Oostenrijk zijn ongevaarlijk, ik weet het, maar ik ben toch een goed kwartier van slag. Een onrealistische fobie, maar het grijpt mij zo aan. Een kwartier later zie ik een alpenmarmot door het landschap hopsen en ben ik mijn angst vergeten. De natuur hier is zo overweldigend en mooi!
De wandeling naar de Hallmoosalm is makkelijk en mooi. Na de eerste hoogtemeters, wandel ik zo’n 900 meter omlaag. Mijn tenen doen zeer! Maar het uitzicht maakt veel goed.
Mijn huttentocht op de Salzburger Almenweg zit erop
Terug bij de auto. Mijn grootste zorgen bleken onredelijke zorgen, namelijk 1 dat mijn auto van de steile helling gerold zou zijn en 2 dat ik niet de juiste route zou lopen en compleet zou verdwalen. Andere zorgen die ik van mensen kreeg betroffen enge mannen die ongewilde dingen doen (nog nooit meegemaakt tijdens een wandeling, echt nog nooit). En dan is er natuurlijk de zorg van mijn moeder, dat ik een afgrond in zou storten. Een zorg die ik vooraf niet deelde, maar bij het afdalen van de Draugstein wel even door mijn hoofd ging (sorry mama!). Allemaal zorgen voor niks. Al had ik door die zorgen geen moment van eenzaamheid. De gedachten in mijn hoofd waren uiterst interessant. Ik analyseerde gedachten, gevoelens en mijn reactie daarop. Ik moest zelf een paar keer hardop lachen en elke middag schreef ik een paar pagina’s vol met mijn inzichten van de dag. Nee, ongezellig was het geen moment. Sterker nog, ik heb ontdekt dat ik ontzettend gezellig gezelschap ben. Voor mijzelf dan.
