Een hele dag wandelen? Mijn kinderen waren niet direct enthousiast over mijn plannen om een wandeling te maken tijdens onze vakantie in Val di Sole. Zeker niet een wandeling van vijf uur. Maar ik wel. En dit was ook mijn vakantie en ik was vast besloten de wildernis van Nationaal park Stelvio te ontdekken. Volgens mijn informatie, was dit namelijk een ruig gebied, met niet perfect onderhouden wandelpaden én we zouden hier niet veel andere mensen tegenkomen. Tel daarbij op dat we langs maar liefst 3 gletsjermeren en de Cevedale gletsjer zouden wandelen en je begrijpt mijn keuze voor deze activiteit. Dus vertrokken we eind augustus, met een rugzak vol eten, drinken en een regenjas voor een hike langs de Cevedale meren. Mokkende tieners, verwachtingvolle ouders.
Op pad met berggids Stefano
In dit deel van Italië leven beren. En wolven. En omdat dit stuk van Nationaal park Stelvio ‘wild’ genoemd wordt besluiten we op pad te gaan met een gids. Bovendien bevalt het de kinderen altijd een stuk beter met een gids erbij. Die heeft tenslotte veel leukere dingen te vertellen dan dat wij als ouders hebben. En zo komt het dat we om 07.00 met Stefano in de auto zitten op weg naar ons startpunt. We rijden naar Pejo en daar rijden we omhoog tot we een hoogte van 1990 meter bereikt hebben. Vanaf hier zullen we nog zo’n 1.000 hoogtemeters te voet afleggen. Stefano loopt voor ons uit, met de kinderen. Hij wijst wat bergtoppen aan en plukt wat naalden van een boom. De kinderen luisteren aandachtig en voelen zelf de verschillende naaldsoorten van de bomen hier.
Wild wandelgebied
De wandeling begint rustig. We slingeren over een goed onderhouden wandelpad door een bos met oeroude bomen die tot de hemel rijken. Na ongeveer een half uur wandelen komen we bij een kleine berghut. Dit zal voorlopig onze laatste stop zijn, waarschuwt Stefano ons. We maken dus nog even gebruik van de wc en we drinken een espresso.
Vanaf hier loopt de route steiler omhoog. Ik hoor mijn jongste zoon zuchten. Ondanks dat het vandaag dik bewolkt is en misschien maar 10 graden, is hij warm van de inspanning. Het duurt niet lang voordat de kinderen hun vest uittrekken. Stefano lacht en zegt een betere oplossing te hebben. Hij neemt de kinderen mee naar een waterval waaronder ze kunnen afkoelen. Het water is ijskoud en loopt in een dunne stroom langs de rotsen. Mijn zoon zet er dankbaar zijn handen tegenaan.
De Cevedale meren
Afgekoeld wandelen we verder naar het eerste meer: Lago Marmotta. En iconisch genoeg horen we hier een marmot enthousiast fluiten. We zitten aan de rand van het meer om de schoonheid van deze omgeving in ons op te nemen. Maar niet lang, want het is koud en de beweging houdt ons warm.
Op naar Rifugio Larcher
Niet veel later zien we een tweede meer en dan is ook Rifugio Larcher dichtbij. De laatste meters naar de berghut zijn pittig. We banen ons een weg door ruw terrein met harde stenen, het soort ondergrond wat achterblijft als de gletsjer verdwijnt. We klimmen tergend langzaam omhoog en zien de berghut steeds iets dichterbij komen. Wanneer we er (eindelijk!) zijn, nemen we dankbaar plaats in de warme hut. We warmen onze handen en bestellen warme maaltijden. Maar eerst doen we ons tegoed aan een ‘cold meat’ gerecht op aanraden van Stefano. Een grote houten plaat met verschillende soorten lokalen kaas en vleeswaren. Dit is meer dan welkom!
De imposante Cevedale gletsjer
Na de lunch is het tijd voor de weg terug. Of eigenlijk: de weg verder vooruit. Deze wandeling is namelijk een ronde. We dalen af door het kale landschap met de prachtige, imposante gletsjer achter ons. Terwijl wij in de hut zaten, klaarde het weer buiten op, waardoor we nu een dankbaar uitzicht hebben op de gletsjer. Lang gestrekt en imposant. Met de uitstraling van levenswijsheid. Zoveel ijs, wat daar al eeuwen ligt, herinneringen aan andere tijden opgeslagen tot ze smelt. Ik kan er uren naar kijken. Maar de tieners niet en dus lopen we naar beneden. Dit deel van de wandeling gaat in stroomversnelling. De kinderen rennen, springen en voordat we het weten zijn we weer bij de eerste berghut waar we vanmorgen nog espresso dronken.
De waarde van de gletsjer
Hier nemen we afscheid van Stefano, dit laatste stuk naar de parkeerplaats hebben we al eerder gelopen en de kinderen zijn ondertussen zo goed gehumeurd, dat we hem niet langer nodig hebben om de stemming erin te houden. Mijn jongste zoon stelt oneindig veel vragen over gletsjers. Of ze echt zullen verdwijnen aan het einde van de eeuw? Ik hoop het niet, maar we kunnen niet garanderen. En dan volgen er heel veel vragen die ik niet kan beantwoorden, maar we wel aan het denken zetten. Want ja, de natuur is kostbaar. En nee, we hebben niet in harmonie met haar geleefd. En ja, natuurlijk moet dat anders. Maar nee, ik weet niet wat ik zelf kan doen. Even twijfel ik of ik terug zal rennen om Stefano er toch weer bij te halen en al deze moeilijke vragen voor mij te beantwoorden. Maar ik houd me in. Thuis ga ik er werk van maken. De antwoorden op moeilijke vragen. Maar nu wil ik gewoon even genieten. Van het landschap, de natuur, mijn gezin en de naweeën van deze fantastische dag.
Zelf deze wandeling in Val di Sole maken?
Dat kan! Je kan zelfstandig of met een gids. Hieronder wat praktische informatie.
Naam wandeling: Cevedale lakes
Duur: 5 – 5.5 uur voor de hele ronde.
Hoogtemeters: 930 meter.
Afstand: 12 kilometer.
Parkeren: Malgamare parkeerplaats in Pejo.
Een goede conditie, goede wandelschoenen en een wandelrugzak met eten, drinken en een regenjas zijn noodzakelijk. Ook in de warme zomermaanden is iets warmere kleding aan te raden. Het grootste deel van de wandeling bevindt zich boven 2.000 hoogtemeters.
