Gids Armando knoopt een touw aan mijn klimgordel en geeft me een set karabiners. ‘Jij klimt voorop, de kinderen komen achter jou aan’. Wat hij daarna zegt, hoor ik niet meer. Er breekt een lichte paniek bij mij uit. Ik heb dit nog nooit gedaan. Wat als ik vergeet om het touw vast te maken? Of nog erger: als ik val? Beland ik dan bovenop mijn kinderen? Breken we dan al onze botten? Mijn gedachten razen maar door als Armando voor de derde keer vraagt: ‘Maaike, are you ready’? Mijn kinderen kijken mij met grote ogen aan. Nee, ik ben niet klaar, schreeuwt een stemmetje in mijn hoofd. Ik zoek houvast aan de rotsen. “Yes, perfectly ready, let’s go!” antwoord ik en ik begin te klimmen.
Iets nieuws voor de hele familie
Hoe ik hier ben beland? Door mijn kinderen activiteiten uit te laten kiezen bij het ‘Bureau de Guides’ in Les Menuires. De activiteit Alpin Trek wordt elke week aangeboden en klonk ze als muziek in de oren. Een combinatie van klimmen, via ferrata en abseilen. We hebben met alle activiteiten niet veel ervaring. Volgens de medewerker op het bureau hoeft dat ook niet. We hoeven zelf ook niks mee te nemen, de gids zorgt voor alle materialen. We verzamelden ons ’s morgens om 08.00 uur op de parkeerplaats. Daar trokken we klimschoenen en klimgordels aan en nu staan we hier.
Armando legt uit hoe ik moet klimmen en steeds het touw vastzet. Ik begin, met trillende handen. De kinderen volgen. ‘Afstand houden’ roep ik ze toe. Een paar minuten later geniet ik van het klimmen, het uitzicht, de natuur en de geur van een kruidentuin in mijn neus. Ik heb geen idee wat hier allemaal groeit, maar het ruikt kruidig.
Naar de top
We klimmen helemaal tot bovenaan de berg. Mijn vriend volgt onze kinderen en verzameld alle karabiners die ik onderweg achterlaat. De kinderen, tussen ons in, klimmen eigenlijk alsof ze zich op een via ferrata begeven: geheel gezekerd. Eenmaal op de top nemen we een pauze. We geven elkaar een high five. Armando vraag hoe we het vonden: te gek, aldus mijn kinderen. Ik verbaas me ondertussen over het immense uitzicht wat we hier hebben. Bergen achter bergen. Sommige toppen bedekt met sneeuw. In het dal de koeien, waarvan ik nu een stuk kaas zit weg te werken. Het leven is goed.
Spectaculaire afdaling
Dan is het tijd voor de afdaling. ‘Dit wordt spectaculair’ verzekerd Armando ons. We dalen een stuk af over een via ferrata en dan maakt hij een touw klaar om te kunnen abseilen. Ik slik nog een keer. Klimmen is spannend. Maar abseilen vind ik (nog altijd) veel spannender. Afdalen in een kloof van meer dan 10 meter diepte? Wie doet dat eigenlijk zonder angst? Het antwoord is natuurlijk: kinderen. En daar gaat mijn jongste zoon. Zijn voeten tikken tegen de rotswand als hij met een grote lach naar beneden ‘hopt’.
Dan mag ik. Ik hop een stuk minder enthousiast en het gevolg is dan ook, dat ik met mijn billen in de bosjes beland. Hilariteit alom. De rest van de familie volgt en de Alpin Trek zet erop. Armando geeft ons een tip voor de middag. Lekker lunchen bij Lac du Lou. Een korte wandeling zou ons daar moeten brengen. Heerlijk, vast grond onder mijn voeten, is het eerste wat ik denk.
Nieuwe status
We leveren onze klimspullen in. Tijdens de wandeling nemen de tieners de hele Alpin Trek nog een keer uitgebreid door. Ze vonden het geweldig. Vroeg opstaan is lang niet erg, als dit soort dingen op het programma staan. En… mama ging best snel! Ha, die doet me goed. Heel even ben ik weer ‘cool’ in de ogen van mijn kinderen. Ik trakteer ze straks op een stuk bosbessentaart, dat hebben we allemaal verdiend. En ik geniet in stilte van mijn nieuwe status.
