Hoe krijg je tieners weg van een scherm en maak je contact met ze? Maaike snakt naar een offline vakantie en gaat het haar gezin naar Les Menuires. Daar ondernemen ze elke dag een andere outdoor activiteit.
Elke dag een andere outdoor activiteit in Les Menuires
De kinderen kozen de activiteiten voor deze vakantie en ik stemde in zolang het maar buiten, actief en met elkaar is. Ze kozen vier verschillende activiteiten. De eerste activiteit is een wandeling met gids naar een berghut waar we sterren gaan kijken.
Wanneer we na twee uur wandelen bij de berghut aankomen, ploffen de jongens op een stoel en pakken ze hun telefoons erbij. ‘Telefoons weg’ roep ik. ‘Maar wat moeten we dan doen?’ zegt mijn oudste zoon terwijl hij met zijn ogen draait naar zijn broertje. Ze zien een bal liggen en daarmee beantwoordt de vraag zich vanzelf.
Sterren kijken
Om 11 uur wandelen we met de gids een open veld in om sterren te kijken. De telefoon van mijn jongste zoon licht duidelijk op in het donker. Hij ziet mij kijken en zegt: ‘kijk, er zit een uil hier volgens de bird app’. We staan stil om te luisteren naar het schelle geluid (wat helemaal niet als ‘oehoe’ klinkt) van de uil. Best handig zo’n app, de volgende keer weet ik in ieder geval een uil te herkennen.
We bestuderen de rest van de avond de sterrenhemel. We zien voor het eerst de Melkweg, als een wazig witte streep door de lucht bespikkeld met tientallen lichtpuntjes. De gids wijst constellaties aan en we herkennen duidelijk de vorm van de schorpioen en een draak in de sterrenhemel.
Klettersteigen
Tien uur later kijk ik voorzichtig tussen mijn benen door omlaag en zie meters diepte onder mij. De zon brandt op mijn schouders terwijl ik mijn zoon probeer bij te houden. “Oh nee!’, hoor ik hem roepen, terwijl hij meters verder bungelt hij aan een stalen brug. Terwijl ik naar de brug klim, raak ik steeds verder verwijderd van mijn andere zoon, die achter mij klimt. Mijn hart gaat tekeer en ik dwing mezelf niet omlaag te kijken, waar de bodem, zeker 50 meter van ons verwijderd is.
Tien minuten later zitten we allemaal veilig op de top. Ik tover een stuk bosbessentaart uit mijn rugzak. We praten na over de hoogtepunten van de klettersteig die we net gedaan hebben; één van onze eerste klettersteigen in Frankrijk zonder gids! ‘Super vet’ volgens de kinderen, veel leuker dan wandelen. Mijn vriend en ik stemmen toe, dit is zeker iets wat we vaker willen doen.
We wandelen die middag naar Lac du Lou. De tieners praten continue over voetballers, voetbalclubs en de Olympische Spelen. Wat weten mijn kinderen veel over sport! Ik vraag ze hoe ze dat allemaal weten, ze kijken me verbaasd aan. ‘Via de Whatsapp Kanalen natuurlijk!’
Alpin Trek
Gids Gilles vouwt een touw over zijn schouder, terwijl hij ons vertelt hoe hij hier, 60 jaar geleden, als één van de eerste inwoners naar Les Menuires kwam. Hij was een klein kind dat opgroeide in het privilege van een geïsoleerd bergdorp. Ik zie het voor mij, opgroeien tussen de hoge toppen, elke dag een nieuw avontuur, geen Xbox, Ipad of telefoon vol YouTube filmpjes. Ik kan me geen betere jeugd voorstellen. Gilles neemt ons vandaag mee op een Alpin Trek, een combinatie van klimmen, klettersteigen en abseilen.
De jongens vermaken zich met het vooruitzicht dat ik voor moet klimmen. Ze lachen als de gids mij met het touw voorop stuurt. Van ons gezin ben ik het meest bang, maar ik laat me niet kennen en ga zonder mokken voorop. ‘Mama gaat langzaam, he?’ Hoor ik achter mij. Het klopt, ik ga langzaam. Maar ik ga, en dat maakt me trots. Gilles moedigt me aan en na twee uur zijn we op de top. We abseilen naar beneden. Ik voel mijn voeten steeds sneller tegen de rotswand tikken tot ik weer vaste grond onder mij voel. Wat een avontuur!
Gletsjertocht
We staan met trillende handen stijgijzers om te binden om zeven uur in de ochtend. De tieners gapen om de beurt en trekken hun capuchon over hun hoofd. Wanneer we allemaal volledig aangekleed zijn, met stijgijzers, ski handschoenen én zonnebrillen, leren we lopen. We begeven ons op een dikke laag ijs nu alle sneeuw nog bevroren is. De stijgijzers krassen over het oppervlak. We bewegen ons traag door een wit, blauw landschap van sneeuw en ijs. Ik voel dat mijn lichaam stopt met rillen en langzaam opwarmt. De kinderen lachen en ik vang wat flauwe grappen op.
We leggen het laatste stuk naar de top af aan een touw, aan elkaar vastgebonden. We wandelen nu door opgewarmde sneeuw waarin we een stukje wegzakken. De eerste zonnestralen van de dag vallen op de gletsjer en warmen ons op. Jassen, mutsen en vesten gaan vanaf nu in de rugzakken. We wandelen de zon tegemoet met de helft van de kleding waarmee we startten. Ademhalen gaat traag en ik heb het gevoel dat we nauwelijks nog vooruit komen.
Buiten adem bereiken we de top: ik zie spitse bergtoppen zover als ik kan kijken, en onder mij de gletsjer, uitgestrekt, met twee lichtblauwe gletsjermeren in haar buik. De kinderen pakken hun telefoons erbij. Ik wil er wat van zeggen, maar doe het niet. Ze maken foto’s en de oudste zoon opent Peakvisor, om te zien welke bergtoppen ons omringen. En hij vertelt de groep welke bergtoppen we allemaal zien en wijst een bergtop in Italië aan. Ik glimlach om hem en om mezelf.
Verbinding aan / uit
De kinderen spelen tafeltennis terwijl ik samen met mijn vriend alle bagage achterin leg. De telefoons liggen, aan de powerbank, op de achterbank. Wanneer we weg rijden uit Les Menuires zie ik niet meer dan twee blonde kruinen, starend naar een apparaat. We hebben geweldige dagen gehad, vol verbinding. Nu is het tijd om terug te gaan naar de dagelijkse realiteit.